Last but not least

Dinsdag 10 januari

Het blijft gek om te beseffen dat deze week onze laatste week is. Zoals elke ochtend beginnen we de dienst met een gebed. 'Let us pray'. We verstaan er natuurlijk helemaal niks van. Maar we doen alle 3 netjes onze ogen dicht en vouwen onze handen. Stiekem denk ik aan hoe onze vakantie zal zijn
 en aan alles wat we zullen beleven de komende weken.

Vandaag is er weer iemand aan het bevallen op de maternity. De vrouw was erg rijk. Ondertussen hebben we een oog gekregen voor dit soort dingen. We kunnen hun economische status zien aan: het haar, sieraden, kleren en voeten. Rijkere vrouwen hebben bijvoorbeeld vaak nep haar ingeplakt en armere mensen hebben kort haar of heel veel kleine ingevlochten vlechtjes strak op hun hoofd. Het volgende puntje is wel iets meer voor de handliggend. Rijkere vrouwen dragen sieraden, voornamelijk ringen. Dan de kleren.. wie meer te besteden heeft kan automatisch ook meer besteden in uiterlijk. Vaak zie je meer bedeelden in jurken en zijn minder bedeelden in tignes gewikkeld. En dan als laatste de voeten! Heel typisch maar elke keer waar, vrouwen met geld hebben echt veel schonere voeten!

Zo dus ook deze vrouw. Haren lang en nep check, jurk check, ringen check en schone voeten dubbel check!
Tijdens haar bevalling stonden wij haar bij en ondersteunden we haar: "Rafiki rafiki  (vriend ) stay with me! Pray for me!"
Uiteindelijk na heel wat sukuma en hima (persen en zuchten ) werd er een gezonde dikke jongen geboren! Hollandse welvaart noemen we dat!

Woensdag 11 januari

Vandaag hadden we een afspraak met de hoofd sister. We zouden feedback krijgen op ons ingeleverde werk. Het zou Afrika niet zijn als ze alles netjes had ingevuld en helemaal klaar was voor onze afspraak. Natuurlijk was dit ook wel een beetje te veel gehoopt. Ze was namelijk nog niet eens begonnen met nakijken. Ze had het wel gescand, 'but I have to read between the lines' haha, nou dan weet je het wel!

Vandaag hebben we op de maternity weer heel wat afgepoetst. Verder was er geen bevalling of iets anders spannends, dachten we..

De klok sloeg half 2 dat betekend dat we kunnen gaan lunchen bij de nonnen. We zijn elke keer weer benieuwd wat we zullen krijgen.  Ik zal even een uitstapje doen naar het eten. We eten hier trouwens echt wel goed. De nonnen kunnen goed koken en variëren tussen spaghetti, rijst, aardappels en chips maajaj. Elke keer is het een kleine teleurstelling als we de deksel open doen en er geen chips maajaj onder zit. Dit is bestempeld als het lievelings eten van het Holland House! Ik zal trouwens nog even uitleggen wat het precies is. Het zijn gefrituurde aardappelstukjes in een omelet. Thuis zal het vast minder smaken dan hier maar zeker het proberen waard!

Back to the maternity ward. Half 2 dus, tijd om te lunchen. Rosanne en Ellis halen ons op  om samen richting te nonnen te lopen. Normaal is dit een pisstukje lopen. Maar vandaag kijken we elkaar vragend aan: hoe gaan we dit doen? De hemel is namelijk los gebarsten. Het regent ongelooflijk hard. Alles staat blank en de straten die natuurlijk van zand zijn, zijn veranderd in modderpoelen. Een kleine 100 meter moeten we overbruggen. Maar hoe?! Rennen heeft geen zin, want straks glij je uit en dan lig je plat met je neus in de modder. Rustig wandelen en zorgen dat je niet valt betekent zeiknat tot aan je onderbroek.
We kozen voor een milde middenweg. Wel zeiknat maar niet tot aan je onderbroek en geen modder op je toet vanwege de plassen.
Koud en nat maar wel gelukkig want onze wens was in vervulling gebracht! Chips maajaj it is!! Om je vingers bij af te likken. Mmmm!!

Donderdag 12 januari
Het is raar maar waar onze laatste dag is aangebroken! We sluiten af in stijl, dat betekend dat wij het ochtend gebed mogen verzorgen. In het Nederlands ratelen Marit en Inge een half 'Onze Vader' waarbij Inge afsluit met een bedankje voor het ziekenhuis. De nurses hebben er waarschijnlijk niks van verstaan, maar dat geeft niks want ze vonden het prachtig!

Heel bewust zijn we deze week al een beetje afscheid aan het nemen. We slaan alles op wat we zien. Toch hopen we vandaag nog op een mooie 'afscheidsbevalling'. En ook deze keer werd onze hoop bevestigd. 's Ochtends tussen het schoonmaken van de ward door werd er een heel mooi meisje geboren! Wat heerlijk om zo de stage af te sluiten. Voldaan gaan we verder met schoonmaken en afval opruimen. Ondertussen werd er flink wat gebuurt met Rosanne en Ellis die beiden ook aan het werk waren.

De klok sloeg weer half 2 en de meiden kwamen ons halen om te lunchen. Wij stonden op dat moment bij nog een bevalling. De vrouw zette nog niet echt lekker door dus wij rekenden er niet meer op dat we haar bevalling nog zouden zien. We wachten nog even het toucher af en dan komen wij ook eten vermelden we de meiden. En wat bleek!! Wonder boven wonder had de vrouw volledige ontsluiting! Hoe mooi en onverwacht kan de verloskundige zijn! De bevalling was zwaar en duurde lang. Er werd een jongen geboren van 4.2 kilo! Geen wonder dus dat deze zijn tijd nam.

Wat zijn we voldaan en blij met alles wat we hebben kunnen zien! Het was allemaal een geweldige ervaring.

Na de lunch hebben we weer een afspraak met de hoofdzuster voor de beoordeling van ons project. Ze heeft het inmiddels bijna allemaal doorgelezen en is bezig met het invullen van de feedback. Ze vond het allemaal hartstikke goed en beoordeelde ons met een 9.9! Gelukkig is er nog een beetje ruimte voor verbetering haha

Vrijdag 13 januari

De wekker gaat en voor ons breekt de allerlaatste dag in Kabanga aan. Het is zo bijzonder om te merken hoe snel je je dingen eigen maakt en ook te merken hoe snel je gehecht aan iets raakt. Kabanga voelt als thuis komen. Je bent zo welkom en iedereen is vriendelijk! Er zal nooit iemand langs je lopen zonder te vragen hoe het met je gaat of hoe je dag was. Daar kunnen we in Nederland soms nog wel wat van leren. We zullen de mensen missen, de mooie omgeving, de geur en het geluid. Maar het is echt tijd om onze backpacks weer in te pakken.

Hard werken moet beloond worden. Dus ons laatste ontbijt hier doen we uitgebreid. Met mandazi, bolletjes en geroosterd brood. Het is net een zondagontbijt!

Na het ontbijt genieten we nog even van de rust. Want vanmiddag hebben we een vol programma.

Het is weer tijd voor de lunch bij de nonnen, omdat het onze laatste dag is hebben ze nog een keer chips majaaj gemaakt! Mm!! Genieten! Elke keer wanneer je van iemand afscheid neemt voelt het gek. Zo nemen we nu dus ook afscheid van een paar nonnen.

Na de lunch hebben Rosanne Erwin en Ellis hun eindpresentatie, want ook hun stage periode is bijna ten einde. Helaas waren  er niet veel mensen van het ziekenhuis die aanwezig konden zijn dus daarom schoven wij  aan en hebben wij ze voorzien van een portie goede feedback.

Nadat we allemaal bij gekomen waren gaan we ook nog 1 keer naar de albino's om met hun bingo te spelen. Naast de albino's waren nu ook de blinden en slechthorenden terug. Zij zijn een maand terug naar huis geweest om kerst en nieuwjaar te vieren. Het schrijnende is dat zij dus wel naar huis kunnen en mogen terwijl de albino's het centrum niet kunnen en mogen verlaten.
Een goede lezer had waarschijnlijk al begrepen dat we dus een bingo gingen spelen met albino's, blinden en slechthorenden. Zie je het voor je?
Toch is het allemaal ontzettend goed gelukt! We verdeelden ons allemaal op over de kinderen die hulp nodig hadden. Voor de blinden vulden wij de kaarten in en voor de slechthorenden schreven we de getallen op.
Zo makkelijk kan het zijn. En de kinderen zo blij! Zo blij! Daar doe je het dan allemaal voor.

Uitgeteld verlaten we het albinocentrum weer en trekken we met de hele crew naar de kroeg voor een lekker koud (jawel!) biertje! Koude biertjes zijn hier niet heel normaal. 9/10 keer doet de koelkast het niet of ze hebben hem simpelweg gewoon niet aan staan. Maar als je dan eens een koud biertje krijgt is dat meer dan genieten!