Emotionele rollercoaster

Donderdag 22 december

Vandaag ging onze wekker weer vroeg. We hadden om 8 uur een afspraak met de matron zodat zij ons wat meer kon vertellen over ons project.
Alles duurt hier echt mega mega lang en dus ook het ontbijt klaar maken. We plannen ons dus maar veel tijd in. Een beetje te veel blijkt achteraf. Want we zitten al ruim een half uur te niksen.
Wanneer we willen vertrekken komt het ineens met bakken en bakken, liters tegelijk uit de lucht! Gelukkig is het hier heel normaal om de ergste regen af te wachten. Dus een beetje later maakt niet uit.
Na een half uurtje kunnen we dan eindelijk op pad. We lopen naar het gebouw van de matron. Ze is er nog niet. Maar we kunnen op haar wachten. Daar zitten we dan weer. Op een houten bankje. Ondertussen is het ook gestopt met regenen. Naast dat er ineens veel muggen zijn en de paden nog een beetje slippy zijn. Merk je nauwelijks dat het echt kneiter hard geregend heeft. In Nederland zullen alle straten blank staan. De tunnel aan de deldenerstraat zal onbegaanbaar zijn en de treinen zullen zeker niet rijden. Hier zakt de regen zo snel de grond in. Het is gewoon weg. Maar he! Voordeel!! Wij hebben vers regenwater om te douchen!!

Na het gesprek met de matron kregen we een rondleiding door het ziekenhuis. We hebben verschillende gesprekken gehad met mensen die belangrijk zijn voor ons project. Echt mega tof! Zo blijkt dat qua hiv zorg alles best wel goed geregeld is. Dat is ook mega gaaf om te zien. We zijn mee geweest naar de antenatal care. Dat is de verloskundige zorg zoals wij hem ook kennen zeg maar. Hier komt iedereen op spreekuur. Het spreekuur is echter niet binnen in aparte hokjes maar buiten onder een overkapping. Vrouwen worden daar gewogen en hun bloeddruk wordt gemeten. Daarna gaan ze achter een gordijn waar uitwendig onderzoek wordt verricht. Netzoals thuis meten ze hoe hoog de baarmoeder staat en hoe de baby in de buik ligt. Ze luisteren naar de harttonen doormiddel van een houten toeter. Wij hebben het geprobeerd, maar het is vet moeilijk! Je hoort diep in de verte een zachte hartslag. Dit tellen is al helemaal moeilijk! Als iemand namelijk maar praat of iets anders geluid maakt (en dat is hier nogal vaak) dan ben je de hartslag weer kwijt.  Maar goed, oefening baart vast kunst! Dus misschien kunnen we dit aan het einde van de stage!

Deze dag was gaaf, maar pittig en zwaar. We willen zo graag aan de slag! Hopelijk kunnen we morgen naar de verloskamers!

Vrijdag 23 december

EIN-DE-LIJK staan we dan op de verloskamers! Er is ook gelijk een bevalling! Wat rekenen we ons zelf rijk! We zijn er en we staan er! Super gaaf!!

Maar het is wel zwaar hoor! Ik zal niet in alle details treden. Maar wat we zien is niet te vergelijken met een bevalling in Nederland. Het is niet perse slechter, echt zeker niet. We zien dat ze doen wat ze denken dat goed is. Maar het is anders en dat zuigt energie. We zijn blij dat we samen zijn, want samen staan we sterk. Of nouja we zijn zo veel mogelijk samen, want Marit wordt even mee genomen om mee te gaan met een keizersnede. Ook natuurlijk super gaaf om mee te maken.

Na een veel te lange dienst, zonder 1 seconde pauze of tijd om te lunchen en zonder 1 druppel water, zijn we helemaal kapot! Het was gruwelijk heet op de verloskamers. De zon brandde namelijk vandaag volop! We maken ons zelf even een voetenbadje. Wat is dat heeeerlijk! Even ontspannen!

Onze emoties gaan van vrolijk naar verdrietig en dat 15 keer op een dag. We hebben het hier super, maar wat we zien en mee maken is soms even te veel om bol te werken. Gelukkig staan we samen sterk. En zijn we met ons drieën!

Alles kost veel energie, dus elke avond verlangen we mega naar ons bedje!