Hobbel hobbel, gat in de weg!!

Zaterdag 14 januari

Na een krappe 5 uur slaap wrijven we het slaapzand uit onze ogen en beginnen we met het inpakken van de laatste spullen. Om 6 uur precies staat de taxi voor onze deur. Keurig optijd komen we aan op het busstation.
Samen met alle andere medereizigers wachten we netjes op de bus. We wachten en wachten. Het is nu al 7 uur(geplande vertrektijd) geweest en de bus is in geen velden of wegen te bekennen. Het wordt half 8 en 8 uur en nog steeds geen bus..
Toch maar eens vragen dan. Onze bus schijnt kapot te zijn en werd gemaakt. Maar hij was nu onderweg vanuit Kigoma. Van Kigoma naar Kasulu zou ongeveer 2 uur rijden zijn. Dus ja hoor om 9 uur komt de bus dan eindelijk aan. 2 uur vertraging maar verder mogen we niet klagen.
De bus reis zal ongeveer 10 uur duren.
10 uren over onverharde weg vol met gaten. 10 uren naast elkaar op mini stoelen. 10 uren hobbelen.
Gelukkig is het uitzicht prachtig en leveren deze 10 uren heel wat lachwekkende momenten op. Ik zit aan het uiteinde van onze rij. Ik zei al dat de plekken niet heel ruim zijn. Als ik het naar buiten kijken even afwissel met een dutje, hobbel ik bijna van mijn stoel af. Dan voel ik een warme hand van marit die voorkomt dat ik zo bij mijn buurman op schoot hobbel.

We zijn tijdens deze busreis ook maar begonnen aan onze wildplaservaringen. Het moest er eens van komen natuurlijk.  Als je 10 uur in een bus zit waarvan je geen idee hebt wanneer hij stopt maak je zeker van de gelegenheid gebruik àls hij stopt.

Het is echt prachtig om te zien hoe het landschap veranderd tijdens de reis. Van groen met bruin zand in Kasulu naar dor en geel zand onderweg. Ook valt ons op dat we onderweg steeds meer koeien tegenkomen en veel minder gewassen zoals in Kasulu. Zelfs de huizen zijn anders waar ze bij ons vaak bruinachtig waren van het zand zijn ze hier gemaakt van een soort klei met rieten daken.

Overal waar we onderweg stoppen om iemand af te zetten komen er mensen op de bus af als  vliegen op stront. Iedereen probeer iets te verkopen, van mais en nootjes tot drankjes en spiegels en slippers. Ik zal proberen te omschrijven hoe dat gaat. De bus is erg hoog en wij blijven allemaal in de bus. De verkopers lopen langs de bus met hun spullen en tikken (soms slaan) op het raam om aandacht te krijgen. Als ze deze eenmaal hebben en iemand wil iets kopen, gaat dat zo hup allemaal door het raampje. Het gekochte komt naar binnen en het geld gaat naar buiten.

Rustig hobbelen we verder en langzaam verstrijdt de tijd. We vermaken ons nog steeds met dutjes, genieten van het uitzicht, muziek luisteren en ik probeer mijn blog bij te werken. Ik kan je vertellen dat dat zeer lastig vanuit een hobbelende bus!

De tijd verstrijkt en de zon gaat onder. We worden getrakteerd op een prachtige zonsondergang waarbij de lucht roze kleurt. Vol verwachting kijken we elkaar aan hoe mooi morgen zal worden!

We komen dichtbij het Victoria meer, waar we overheen moeten om Mwanza te bereiken. We voelen het gelijk aan de lucht die de bus binnen komt. En daar in de verte zien we dan ook echt het Victoria meer! We lijken zo dichtbij maar toch duurt het nog een tijd voor we bij de ferry aankomen. Maar als we daar dan eindelijk zijn moeten we allemaal de bus uit. Iedereen drukt en dringt voor bij het betalen van het bootticket. Ongelooflijk! Het geld word naar de vrouw achter de balie toe gesmeten alsof het kinderen zijn die sinds lange tijd een snoepje krijgen.
Nou dat hebben we ook maar weer overleefd. We lopen door de boot op en wat ons op valt is dat er overal vliegjes zijn. Ze zitten echt overal! Als we gaan zitten op de boot zitten ze achter ons shirt, in onze broek en in ons haar. Na even een betere kijk te nemen op deze vliegjes blijken het een soort vliegende maden te zijn! GADVERDAMME!!

Na dit enerverende boottochtje stappen we weer in de bus die ons naar onze eindbestemming brengt: busstation Mwanza.

We rijden het busstation op en er rennen gelijk 10 taximannen met ons mee. Die 3 blanken in de bus zijn allang gespot. Zoals duiven op het san marco plein op een stukje brood afkomen, zo komen de taximannen op ons af. Er was 1 man die goed engels kon. Hij hielp ons de hele reis al een beetje en nu zorgde hij ervoor dat we met een goede taxichauffeur meekonden. De chauffeur kende het hotel natuurlijk niet en hij moest ook aan 4 mensen vragen wat de weg was. Maar zoals alles hier in Afrika: als je denkt dit komt nooooit goed, komt het altijd goed! Het hotel was namelijk PRACHTIG!! Nu zijn wij natuurlijk ook helemaal geen luxe meer gewend. Maar zelfs voor Nederlandse begrippen was dit een mooie hotel. Spullen dumpen en snel naar het restaurant om te eten.

Marit en Inge bestellen vis en ik een kip. Eindelijk wat vlees! Nou ook dat hebben we geweten. Marit en Inge krijgen hun vis geserveerd zoals hij uit de zee komt. Inclusief vinnen, oog, huid alles dr op en er aan. En mijn kip is zo hard dat ik er iemand mee kan dood slaan. We moeten er allemaal ontzettend om lachen. Zie ons nou van wildplassen naar eten als wilden.

Onze kamer beschikt over 2 tweepersoonsbedden. Dat betekent dat iemand als een zeester mag slapen! Met steen-papier-schaar bepalen we de gelukkige winnaar.