Cheers to the freaking weekend

Vrijdag 6 januari

Thankgod it is friday! Want op vrijdag zijn we vrij! Lekkeeh!!

Deze dag hebben we serieus besteed waar de dag voor bedoeld was: namelijk onze studie! Een studiedag waar we serieus aan onze studie zijn is hier zeldzaam. Je kan je het misschien wel voorstellen. Want het is hier, op wat regenbuien na, gruwelijk lekker weer. Van thuis krijgen we updates, dus voor wie denkt goh zouden ze wel weten dat het sneeuwt? Ja zeker dat weten we maar al te goed. Vandaag belde ik even met eef en zij bracht me tot het besef dat we allemaal onder dezelfde zon leven. Natuurlijk weten we dit allemaal. Maar sta je er ooit wel eens echt bij stil?
Voornamelijk vind ik het bijzonder dat wij hier soms echt een ongeluk zweten en graag even uit de zon willen. Terwijl jullie thuis een waterig zonnetje hebben wat weerspiegelt tegen de sneeuwlaag. Ik vind het toch een bijzonder idee.

Zaterdag 7 januari

Op naar weekend dag twee! Vandaag zouden onze kleren klaar zijn! Vol spanning en giechellachjes lopen Marit en ik naar de kleermaakster. Zij zou van onze met zorg uitgezochte Afrikaanse stoffen een rok voor mij maken, een korte boek voor Marit en 2 blouses voor Inge. Als we aankomen laat ze ons gelijk zien wat ze gemaakt heeft! Het lijkt allemaal prachtig, maar nog passen. In het mini winkeltje kleden marit en ik ons om. Enkel de toonbank geeft ons wat bescherming. Maar het past perfect!! We zijn mega gelukkig en hebben ongelooflijk veel respect voor de vrouw. Ze heeft onze kleren met een foto en een paar afmetingen echt helemaal gemaakt zoals wij het wilden. Hoe geweldig is dat? Dan ben je toch echt mega goed!

Nadat we stralend de naaister verlaten vervolgen we onze weg naar Kasulu. We gaan inkopen doen voor ons toch 3-gangen diner van vanavond. Een soepje vooraf, hoofdgerecht mét zelf gemaakte pinda saus (waarbij we zelf de pinda's geplet hebben) en yoghurt met vers fruit als toetje. Het water loopt ons al in de mond bij het opschrijven van de recepten.
Met de taxi rijden we naar Kasulu. Hij zet ons af bij een nieuwe markt. Het duurt allemaal even voor de man begreep waar we heen moesten, maar we hebben het gevonden. Verstopt achter tientallen kraampjes met kleding en schoenen bevindt zich een onwijs groot plein. Op die plein zitten honderden mensen hun verse groenten en fruit te verkopen. Het is prachtig om dit te zien. De kleuren, de geuren(niet altijd even lekker overigens), de geluiden en de zonnestralen komen allemaal even hard binnen. Een beetje verdoofd en verblind gaan we alle kraampjes af op zoek naar onze ingrediënten. Dit was iets moeilijker dan we dachten, maar dat geeft niks want we genieten allemaal van deze gave markt.
Wanneer we dan eindelijk geslaagd zijn en met tassen vol terug naar Kabanga willen rijdt er Dahladahla langs: 'He! To Kabanga?' "YESS" We stappen in een overvolle volkswagenbus. We kijken elkaar hoe we hier in de vrede ooit bij in kunnen. Marit helemaal achterin met billen in haar uitzicht, Rosanne en Inge half op schoot bij andere mensen en ik dubbel gevouwen voorin. Met welgeteld 17 mensen rijden we richting Kabanga. Home sweet home! En het koken kan beginnen.
Het was gruwelijk lekker! Alle 7 hebben we genoten van iedere hap! Een heerlijke zaterdagavond waar de wijn rijkelijk geschonken werd, er voortreffelijk eten was en iedereen lachte en genoot.

Zondag 8 januari

We worden wakker gemaakt met een klein mannetje die aan onze poort roept: hodi, hodi!! "Karibu Jafet" (Welkom Jafet). Lachend en zwaaiend komt hij binnen. Beter kan je je dag niet beginnen. Wat een heeerlijk kereltje!
Het was verder een zondag zoals een zondag hoort te zijn. Haren omhoog, chill kleren aan. Veel regen en een goede film. De goede film lukte niet helemaal, maar deze maakte plaatst voor iets nog veel vetters! Want die hardfans als we zijn moesten we natuurlijk wel de eerste aflevering van 'Wie is de mol?' zien! Verder hebben we op project ingeleverd en op hopen we woensdag op een goede beoordeling!
Maandag 9 januari

De maandagochtend-wekker is in Tanzania echt net zo als ik hem thuis vind. Ik ben geloof ik echt niet te gemaakt voor vroeg op staan.
Moe en grapend zitten we allemaal bij de clinical meeting. Dit is een soort grote overdracht, hier worden alle belangrijke zaken van alle afdelingen vertelt.
Het is wel lekker om zo de dag te beginnen, want dan kan ik nog even een beetje wakker worden voor we aan het echte werk moeten beginnen.
Na de meeting lopen we naar de maternity ward. Op dat moment komt er van buiten een patiënt aangelopen ondersteund door haar man. We zien een dikke buik en weten genoeg!  Deze is voor ons. De vrouw heeft weeën en heeft al 3x eerder een keizersnede gehad. Ze wordt klaar gemaakt en gaat voor een nieuwe keizersnede en inge mag mee!
Als inge weg is naar OK komt er nog een vrouw binnen. Zij krijgt haar zevende kind en heeft ook weeën. Marit en ik zijn ook onder de pannen dus!
Tussendoor kunnen we nog net even lunchen bij de nonnen. Ze hebben ons lievelingsgerecht gemaakt!! Chipsmaqaiai Het is een soort omelet met aardappel en smaakt onmeunig goed! Met mega volle buiken komen we terug op de verloskamers, waar inge ook net terug is van de keizersnede en de vrouw 9 cm ontsluiting heeft. Wat een perfecte timing. Binnen een halfuurtje is het kind geboren. Een mooie gezonde grote jongen! Het blijft prachtig om dit mee te maken! Wat hebben we toch een mooi beroep.