On the ward

Dinsdag 27 december

Met een beetje naweeën van de krampen van gisteren ga ik weer vrolijk aan het werk. Volgens ons zelf gemaakte rooster, zou ik vandaag naar HIV-clinic gaan. Ergens vind ik dat ook wel fijn. Nog even een dagje een beetje rust. De maternity ward is toch vermoeiend, veel staan/hangen en vooral veeeel wachten. Dus daarom maar even lekker een dagje bijkomen tijdens het spreekuur op de HIV-CLINIC.  Dat we goed research hebben gedaan over hoe zorg voor HIV/AIDS zwangeren eigenlijk gaat, blijkt wel als ik achter het bureautje zit. Veel versta ik er natuurlijk niet van, maar wat ik vertaald krijg klinkt me bekend in de oren.
Het HIV-spreekuurtje (zoals ik het maar even noem) loopt als een trein. Als men aankomt wordt men eerst gewogen en wordt hun, zoals ze dat hier zeggen, bloody pressure gemeten. Vervolgens gaan ze door naar de verpleegkundige. Zij vraagt uit of men niet ziek is, hoest of nachtzweet in verband met het verhoogde risico op tuberculose. Ook vraagt ze of men hun pillen elke dag neemt en men moet beschrijven hoe ze ervoor kunnen zorgen dat ze geen re-infectie krijgen. Weten ze dit niet? Dan worden ze teruggestuurd naar de gang, waar ze aan een andere nurse moeten vragen hoe het precies zit. Als ze dit weten mogen ze weer naar binnen en het vertellen. Nadat ze antwoord hebben gegeven op de vragen mogen ze een deurtje verder naar de nutricion. Zij is een soort dietiste. Zij checkt het BMI en vraagt of men goed en gezond eet. Als dit ook gecheckt is en goed is, wordt men doorgestuurd naar de dokter. Hij schrijft de medicijnen voor. Na deze ronde een paar keer gezien te hebben is alles voor mij zo klaar als een klontje. Dit eindigt erin dat ik ondertussen alle documenten schrijven en de recepten maak. Dan voel je je toch bìjna een echte dokter!

Na deze heerlijke bijkomstage dag hebben we eigenlijk vrij weinig gedaan!
Ook wel eens lekker. We hebben onszelf tijd gegeven even niks te doen, maar ook hebben we een onszelf rijk gerekend door eens te genieten van de mee gebrachte spullen uit Nederland! Zo zitten we op ons mega comfortabele stoelen (not..) live love actually te streamen van netflix! Jaja het is ongelooflijk maar waar! Dit lees je echt goed! Natuurlijk onder het genoten van winter glow pickwick thee! En wow als je denkt dat het niet beter kan: ja wel!! We hadden ook engelse drop én tony chocolony! HEAVEN!!

Woensdag 28 december

Elke dag gaat de wekker voor mij te vroeg. Hoe veel we ook slapen. Hoe druk of rustig de dag ook was, ik blijf moe.
Maar goed, hup dr uut! Klaar voor een nieuwe dag. Vandaag staan we alle 3 op de maternity ward. Het is vrij rustig, maar er ligt 1 dood zieke vrouw. Ze blijkt gisteravond te zijn binnen gebracht door haar vader met hoge koorts. In het ziekenhuis kreeg ze haar eerste insult. Alle verloskundige alarm bellen beginnen bij ons te rinkelen tijdens de overdracht van dit verhaal: ECLAMPSIE! Dit is waar we altijd zo veel over leren, maar bijna nooit zien in Nederland.

De hele dag stonden iedereen machteloos rond haar bed. Zo ziek, niet aanspreekbaar en snurkende slaap. Stiekem waren we elke keer als de vrouw bewoog bedacht op een volgend insult. Deze bleef haar (en ons) gelukkig bespaard.

Wij vragen ons enorm af hoe men hier om gaat met deze situatie. De vrouw is niet aanspreekbaar en zo ziek, maar om beter te worden moet ze bevallen. Haar placenta is namelijk de boosdoener.
Wanneer wij dit aan de dokter vragen blijkt al snel dat ze haar eerst stabiel willen hebben. Dan gaan ze haar proberen in te leiden of als dat niet lukt een keizersnede. Ondertussen wordt er een echo gemaakt door een andere dokter. De baby blijkt overleden te zijn, al minimaal 2 dagen geleden. Ongelooflijk heftig, maar niet onverwacht als je zag hoe ziek de vrouw was. En daarnaast hebben we op school geleerd dat een baby bij een insult weinig overlevingskans heeft. Het personeel van het ziekenhuis doet alles wat ze kunnen om de vrouw stabiel te krijgen. Maar na onze dienst is ze nog steeds niet wakker geweest.

Wanneer we trouwens de ward aflopen om iets op te halen of gewoon even een luchtje te scheppen, zien we een man zitten. Hij kijkt ons steeds met hoopvolle ogen aan. Na wat vragen bij het personeel blijkt dit de husband te zijn. Mannen zijn niet toegestaan op de maternity ward, dit is voor privacy voor de andere vrouwen. Er liggen namelijk ongeveer 5  vrouwen(en baby's) op 1 kamer, zonder gordijn  of iets. Kan je je met je Nederlandse gedachte niet voorstellen he?
Maar dus ook deze man is het niet toegestaan om op de ward te komen. De moeder van de vrouw mag wel komen, maar deze is er niet.
Ook dit kunnen wij ons moeilijk voorstellen, lig je dan alleen op een ziekenhuis bed dood en dood ziek te zijn!

Wij zijn zo ongelooflijk benieuwd hoe dit afloopt.

 Als we even zijn bijgekomen van onze toch wel heftige dienst, lopen we naar de markt. Onderweg begroeten we iedereen netjes en zwaait men terug. Soms voelt het hier net alsof je op de camping staat. Je loopt nog net niet met je wc-rol onder je arm de straten door.
We hebben ondertussen al wat vriendjes gemaakt in het dorp. Elke dag worden we verblijdt door Jafeth. Hij is ongeveer drie en totaal niet bang. Met ongelooflijke ondeugende oogjes kijkt hij je aan en een schaterlach als je hem optilt. Hij betoverd ons elke dag weer.
Vandaag was Jafeth niet de enige van wie we aandacht kregen. Op de markt stonden 3 kleine meisjes naar ons te roepen: mzungu, mzungu! Dit betekent letterlijk: blanke blanke!! Het voelt nog steeds raar als je zo na geroepen wordt. Je bent hier anders en je valt op.
Ik zwaai naar de meisjes, ze hebben er de grootste lol om. Ze beginnen me uit te dagen. Marit en Inge halen de boodschappen en steeds trekken ze mijn aandacht door te zwaaien en te roepen. Als ik reageer liggen ze in een deuk. Ik laat me natuurlijk niet kennen en ga op deze uitdaging in. Ondertussen kijkt de halve markt ons lachend apan, met kinderen spelen blijkt toch echt universeel goed te zijn. Ik leer de kinderen knipogen, dat wil nog niet helemaal lekker. Ze schateren het uit! Echt dichtbij komen durven de meisjes niet, toch bang voor het onbekende. Ik besluit op mijn hurken te gaan zitten met mijn armen open en handpalmen naar boven. Even kijken de meisjes elkaar twijfelend aan maar dan besluiten ze dat het goed is. Ik word belaagd met high fives. Als je hier niet gelukkig van wordt..

Ik vind het bijzonder om mee te maken hoe veel je hier leert. Van kleine dingen tot grote dingen. Bijvoorbeeld vanavond. Ik moest nog even de badkamer in en hoor ineens een geritsel vanaf het plafond. Ik kijk omhoog en zie tussen het gaas en de platen van het dak een vleermuis zitten. In Nederland zou mijn hart in mijn keel zitten. Maar nu.. ik bekeek de situatie en wist dat hij niet bij me kon komen. Dikke prima dus.. lekker laten zitten en door gaan waar je mee bezig was. Wie had dat ooit gedacht, straks kom ik hier ook nog over mijn muizenfobie heen.. hahaha

Donderdag 29 januari

We waren zo benieuwd hoe het met onze vrouw ging van gisteren dat we bijna niet konden wachten weer aan de slag te gaan. Tijdens de overdracht wordt al snel duidelijk dat ze is opgeknapt!! Geweldig nieuws!! De vrouw is weer bij zinnen en aanspreekbaar! Zo ziek als ze gisteren was, zo goed is ze vandaag te pas. Ergens slaakt bij ons een zucht van opluchting want wat hadden we te doen met deze vrouw.
Verder was er vandaag geen klap te beleven op de ward. Inge had haar dagje op het HIV spreekuur en Marit en ik gingen bedden opmaken. Na dit gedaan te hebben moesten we de vuile lakens naar de laundry brengen. Met 24 vieze lakens liepen we dan over het ziekenhuis terrein op zoek naar de wasserij. Geeen idee ook wat we moesten aantreffen en waar we überhaupt moesten zoeken. Drie mensen hebben we gevraagd om het te vinden. De laundry zit namelijk ergens verstopt tussen gebouwen. Om er te komen moesten we binnendoor achterlangs. Haha een grote vage bende dus. Maar we kwamen er. De lakens ondertussen al nat van de regen.

Kan je toch niet voorstellen dat "even" de was wegbrengen al een avontuur opzich is..

Terug gekomen van dit avontuurlijke avontuur vervelen marit en ik ons snel op de ward. Er is niks wat we kunnen doen. Bijna zijn we in staat om de verloskundigen hier een spelletje te leren. 'I see, I see what you don't see'
Maar gelukkig kwam Inge terug van haar hiv spreekuur en voegde ze zich weer bij ons. Ondertussen was de overdracht begonnen. Alles ging in het Swahili dus wij verstonden er helemaal van. We waren ook wel een beetje klaar met deze hang dag.

Ineens zien we vanuit het raam een pick up truck het terrein oprijden. Een vrouw springt uit de auto en rent bij ons naar binnen. Het hele personeel komt in actie. Verlosjassen worden aangetrokken, instrumenten bij elkaar geraapt en met een sneller pasje dan normaal loopt men naar de pick up truck. Er blijkt een bevallende vrouw in te liggen!!! Beduusd staan wij nog voor het raam en ineens zien we een baby. Actie! Inge waarschuwt de verloskundige en Marit en ik rennen naar de pick up truck om te zien of we kunnen helpen. Daar ligt een vrouw met haar kind op haar buik. Haar hoofd rust op de benen van haar moeder en naast haar zit een traditional birth attender. Over deze laatste vrouw hebben we op de opleiding veel gehoord. Zij begeleiden zeg maar de thuis bevallingen. Echter zijn deze niet zo veilig als bij ons en en zijn de 'verloskundigen' vaak slecht opgeleid. Omdat we zo veel kritiek horen over deze 'verloskundigen' is het voor ons toch best bijzonder om er een in het 'echt' te zien. Ik weet dat dit belachelijk klinkt. Maar zo voelde het toch.
Met moeder en kind gaat het overigens erg goed! Wat ongelooflijk gaaf om hier een deel van uit te maken. Een bevalling in een pick up truck, deze zullen we niet snel vergeten!

Vrijdag 30 januari
Vandaag hielden Marit en ik een studiedag. Het moest er toch maar eens van komen. Van uitstellen komt afstellen dus even schouders eronder en een hele middag bezig.
Met ons 3 achter 1 laptop heeft geen zin, dus Inge gaat vandaag wel naar de maternity ward! Vol verhalen voegt ze zich s middags bij ons. Samen gaan we richting de daladala om stoffen te kopen in Kasulu!
Als we bij de daladala plaats aankomen rijdt er net een voor onze neus weg. Maar gelukkig staat de volgende alweer klaar! We stappen dit keer niet een soort verouderde volkswagenbusje (de daladala) maar in een heuse personenauto. De deur is van binnenuit niet meer los te krijgen en er zijn geen gordels. Maar verder ziet de auto er prima uit. Met zn 4en op de achterbank en 1 man voorin en de de bestuurder vertrekken we dan richting Kasulu. Onderweg stoppen we even om nog iemand op te pikken. Onze blikken kruizen elkaar. Tegenwoordig hebben we aan een blik genoeg om elkaars gedachten te lezen: ' waar moet deze kerels in hemelsnaam nog zitten!' De deur van bestuurder gaat open en de man klimt in de auto en plant zich tussen de bijrijders- en de bestuurdersstoel. Inge vraagt aan mij of de auto automatisch is. Maar nee hoor het is een schakelbak! Hoe de bestuurder dit doet is ons een raadsel maar het gaat prima.

De markt in Kasulu is een echte Afrikaanse markt. Met overal kleuren, geuren, eten, stoffen, schoenen, kleren, je kan het zo gek niet bedenken en het is er. We gaan opzoek naar de stoffenkraampjes, wat dat is waarvoor we kwamen. Om daar te komen lopen we door smalle gangetjes en over bruggetjes. We lopen langs kramen vol gedroogde vis inclusief honderden vliegen. Het stinkt echt gruwelijk hard, dus we lopen snel door. Op naar de stoffen!
Kleuren tot zo ver de regenboog ze maakt. De ene stof nog mooier dan de ander. Een keuze maken lukt bijna niet! Meters en meters stof! Toch maken we na 2 keer heen en weer lopen allemaal een keuze. Ieder een stof die je met 1 oogopslag bij de juiste persoon kan leggen. Grappig om te zien dat dit zo duidelijk naar voren komt.

Verder kochten we in Kasulu: Nutella (YES!!!) én yoghurt  (YEHEEES!!) Mmmmmmmm!
Je kan je niet voorstellen hoe erg wij hiervan konden genieten.

Daarna was het tijd voor ons om terug te gaan naar Kabanga. Het voelt echt als thuis komen als we ons dorpje weer in rijden. Grappig hoe snel dat ontstaat!

Thuis wachten de gewone klusjes weer op ons. Vandaag is het wasdag.
Ik plant me naast Marit en Inge in de tuin. Voor mij op de grond een teil met warm water. Als een echte Afrikaan de was doet. De ziekenhuis pakken schrobben, onderbroeken, broek en hemdjes doorslaan. Het water wordt bruiner en bruiner en onze kleren zijn weer (een soort van) schoon.

Als er iets is waar we steeds meer naar beginnen te verlangen is het een warme douche. Oke, naast een goede maaltijd (PIZZA, gehaktbal, kippenbout bijvoorbeeld, het water loopt ons in de mond!) en een lekker bed met een donsdeken.
Deze laatste kunnen we hier niet krijgen, maar die warme douche hebben we met een beetje fantasie gemaakt!
We kookten water en mengden het met koud water voor een aangenaam temperatuurtje. We zeepten ons in en om de beurt spoelden we ons af met het warme water. Goddelijk kan ik je zeggen!! En voor wie denkt oeh dan staan ze met elkaar in de douche.. die schaamte zijn we al 500x voorbij!