Vier op een rij

Maandag 2 januari
Het weekend is weer voorbij. Met nog een beetje spierpijn in de benen van onze klim rijzen we onszelf het bed weer uit. Op naar een nieuwe dag vol avonturen.
Inge voelt zich vandaag niet zo lekker en blijft een dagje thuis. Marit en ik lopen vol goede moed naar de maternity ward. Daar bleek vrouw van 29 weken aan het bevallen te zijn! Mega spannend voor de vrouw en stiekem ook voor ons. Wij zijn ongelooflijk benieuwd hoe het hier zal gaat. In Nederland staat met dit soort bevallingen een kinderarts inclusief team met couveuse klaar. Maar hier is er niks anders dan de bevalling van een voldragen baby. Af en toe fluisteren Marit en ik elkaar in hoe het zal gaan. Zal deze baby overleven zonder couveuse? Zal de baby überhaupt leven? Spannend allemaal!
Na het wegbrengen van de was en het poetsen van de labour ward is het eindelijk zo ver! De vrouw heeft persdrang en mag beginnen met persen. Het hoofd stond en floep.. kind is geboren! Een mega klein meisje ter grote van mijn beide handen zet het op een krijsen! Marit en ik kijken elkaar opgelucht, maar toch bedenkelijk aan. Opluchting 1:het is een meisje!! YES! Meisjes zijn over het algemeen in dit soort situaties sterker dan jongetjes. Opluchting 2: ze huilt! En krachtig ook!! Toch hebben we ook twijfels. Het meisje is zo klein en teer. Haar armpjes zijn niet groter dan mijn vinger en haar lichaampje is zo klein. Zal ze niet te veel warmte verliezen. Zal ze hier de goede zorg krijgen die ze nodig heeft?
Na een gesprek met een van de verloskundigen blijkt dat prematuren hier best een goede overlevingskans hebben. Zo lang ze huid op huid contact hebben met hun moeder en hun moeder genoeg melk heeft. Wij zijn iets meer gerust gesteld en hopen maar dat deze kleine meid geen infectie krijgt.
Een leerzame dag was het voor ons zeker!

S middags kwamen de HBO-V studenten terug van hun vakantie in Mwanza. Alle 3 vol verhalen en mooie plekken waar we ook echt heen zouden moeten gaan.
Wanneer nog even bezig gaan met school komt er ineens een kleine inbreker met Ellis meegewandelt. Vrolijk schaterlachend met glisterende pareloogjes kijkt hij ons aan! Hoe kan je hier nu nee te zeggen?
We laten het project voor wat het is en tillen deze iets te zware pummel op! Spelen, lachen en genieten.. Elke dag brengt Jafet weer een lach op ons gezicht.

Dinsdag 3 januari
Inge voelt zich weer een stuk beter dus met zn allen vertrekken we weer richting de maternity!  Marit neemt vandaag een kijkje bij de CTC, de HIV clinic. Nu zijn we er allemaal geweest en hebben we alle informatie verzameld die we nodig hebben voor ons project. Nu kan het echte schrijven beginnen. Helemaal zin in..

Inge en ik staan vandaag op de maternity. We zijn klaar voor een nieuwe mooie bevalling. En die krijgen we. Een vrouw die gaat bevallen van haar derde kindje. Je zou denken dat ze dan precies weet wat ze moet doen en hoe een bevalling in z'n werk gaat. Maar ze schreeuwt moord en brand. Ze roept om haar moeder en hulp van god. Wij zijn een beetje onder de indruk, want dit hebben we nog niet eerder gezien. Meestal hoor je de vrouwen namelijk helemaal niet.  Geen pufje of kreuntje komt eruit. Vergeleken met dat was dit wel even andere koek. We probeerden haar gerust te stellen, maar echt rustig was ze niet meer te krijgen. Hoe haar onsluiting allemaal precies ging konden wij niet helemaal begrijpen. In ieder geval ging het niet helemaal zoals het moest, want bij volledige ontsluiting kreeg ze een vacuüm. Met het hoofd nog in timboektoe wisten wij allang dat dit nu niet de meest efficiënte keuze was. Maargoed, de vacuüm mislukte en er werd een keizersnede gedaan. En ik mocht mee!! Ik was ontzettend benieuwd hoe het er hier aan toe ging. Ik kan je nu vertellen dat het echt niet heel anders gaat dan thuis. Het enige verschil is de hygiëne. Waar wij soms echt doorslaan in dat elke uitademing nog steriel moet zijn, deden ze daar hier niet zo moeilijk over.
Er werd een blakend meisje geboren van 3.7 kilo. Hartstikke mooi dus!

En weetje wat misschien nog wel het mooiste was? De reden voor deze keizersnede. Dit was namelijk een schouderdystocie.. ofwel, dat de schouder bleef hangen na geboorte van het hoofd. Maar inderdaad het hoofd was nog niet geboren.

Na deze dienst hadden we weer een heerlijk middagje met veel zon! We zijn samen even naar de groente tuin van Erwin geweest. Hij is een van de HBO-V studenten en heeft hier zelf een groente tuin aangelegd. Mega tof! Hij verbouwt sla, tomaten, mais, bonen en courgettes! Het stormt hier de grond uit! De sla is zo groot als struiken in onze voortuinen, courgette zo inmens groot. Zo groot en dik als je onderbeen.. en lekker dat ze hier zijn! In Nederland hou ik van courgette, maar wel ergens door en zeker niet rauw. Maar hier zijn ze rauw heerlijk! Het smaakt een beetje als komkommer, maar dan dat minder waterig.
Super gaaf om te zien dat alle groente hier de grond uit stampt. Het kan natuurlijk ook bijna niet anders met zo veel regen en zonneschijn!

Woensdag 4 januari
Vandaag was een drukke dag op de maternity. Met zn 3en stonden we er weer klaar voor. Maar liefst 2 vrouwen lagen te bevallen toen wij binnen kwamen. Later bleek dat een van deze vrouw nog niet genoeg weeën had, dus zij werd terug gestuurd naar haar kamer om even wat thee te drinken en te wachten tot de weeën meer zouden worden. Hier drinken ze overigens allemaal thee tijdens de bevalling. Een beetje vergelijkbaar met de warme douche bij ons. Wij sturen vrouwen onder de douche als ze nog niet genoeg weeën hebben en zij geven ze thee. Deze thee is trouwens niet een thee zoals wij het kennen. Het is ontzettend sterk en zo donker als koffie. We hebben geen idee hoe het smaakt, want erg uitnodigend ziet het er niet.

Na weer wat poetsen en boenen was de andere vrouw begonnen aan de second stage of labour. Ze kon persen! Ze deed het hartstikke goed voor iemand die haar eerst kind kreeg. Na wat extra aanmoedigen van ons en flink wat geschreeuw van de verloskundigen werd er een prachtig kindje geboren! Alweer een meisje!

Toen deze vrouw weer netjes aan kant lag. Gepoetst en gehecht en wel. Kondigde de volgende partus zich alweer aan.
Het was de vrouw die ze s ochtends nog hadden weg gestuurd om thee te gaan drinken. Deze thee blijkt dus te helpen!
De vrouw had ongelooflijk sterke weeën. Dus dat ging vlot dachten we. Het ging eigenlijk allemaal wel heel snel en hard. De verloskundigen waren flink met elkaar in beraad. Wij verstonden er helemaal niks van natuurlijk, maar we begrepen wel dat er iets niet helemaal snor zat.
Het persen schoot voor geen meter op. Maar haar weeën waren enorm. Wij snapten de link niet echt. De vrouw perste ook niet echt mee. Een vreemde situatie. De verloskundigen waren nog steeds in druk beraad. De moeder van de bevallende vrouw werd opgehaald om de vrouw duidelijk te maken dat ze nu echt moest persen. Alles werd uit de kast gehaald. Maar de vrouw perst amper mee. Het kind werd uiteindelijk geboren. Slap en blauw kwam het ter wereld. Wij keken elkaar aan en dachten het ergste. De verloskundigen kwamen gelijk in actie en beademden het kind. Het werd slapper en blauwer en onze keel steeds droger. Ze zogen het kind uit en nog een keer en nog een keer. Het kind begon langzaam geluid te maken. Zachtjes begon het te huilen. We slaken een zucht van opluchting. Hij leeft!

Donderdag 5 januari
Oioi wat een dag hebben we gehad! Wat hebben wij ongelooflijk hard gewerkt vandaag. We hebben voor de derde keer deze week de materinty van links tot rechts geboemd. Elke fles en pot hebben we ondertussen van de kant gehad. Zo schoon is het er nog nooit geweest.
Samen met een van de verloskundigen was ik de "steriele" doeken uit. Vervolgens brengen we samen het afval naar een grote oven. Deze staat verstopt achter op het ziekenhuis terrein.  Het vuur blijft altijd aan. Hier verband het hele ziekenhuis zijn afval, zoals handschoenen en doekjes. Na deze 'I want to break free' ochtend hebben we onszelf een studiemiddag gegeven. Want voor het project moest nog veel gebeuren!
En daarna mogen we ons belonen in de tuin!

Heeerlijk een boekje lezen met de zon op onze toet. Vreselijk als je je bedenkt dat het Thuis vriest! We zien allemaal dezelfde zon vandaag. Thuis denken ze: ah lekker een water zonnetje. En hier denk ik: mmmm vitamine D gehalte ophalen maar na een uur is het bijna  te warm om überhaupt nog in de zon te zitten. Maar stug volhouden natuurlijk. Boeren bruin zullen we thuis komen!